കുറച്ചു കാലായി നമ്മ്ടെ മലയാളം ബ്ലോഗ്‌ അഥവാ ഇടിവാളിലേക്ക് ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയിട്ട്. വിഷയ ദാരിദ്ര്യം ഉണ്ടെങ്കിലും, കാവ്യാത്മകമായി എഴുതാന്‍ സമയം കിട്ടാത്ത അവസ്ഥയും ഉണ്ട്. പോരാത്തതിന് നല്ല മടി. പക്ഷേ എന്തൊക്കെ പറഞ്ഞാലും അത്യാവശ്യത്തിന് എഴുതാതിരിക്കാന്‍ പറ്റ്വോ? അങ്ങനെ എഴുതാനും മാത്രം ഇവിടിപ്പോ എന്തത്ത്യാവശ്യാണ്ടായെ? ഒരപകടം!!! യെസ്, ആന്‍ ആസ്ക്കിടെന്റ്.
“കണ്ട പെമ്പിള്ളാരെ ഒക്കെ ആലോയിച്ചോണ്ട് വണ്ടിയോടിച്ചാ ഇങ്ങനെയിരിക്കും”
“നിന്നോടന്നേ ഞാന്‍ പറഞ്ഞതല്ലേ സ്പീഡില്‍ പോവരുതെന്ന്‍? നിനക്കങ്ങനെ തന്നെ വേണം”
“എനിക്ക് നിന്നോടൊരു സഹതാപവുമില്ല, വെറും ഫുച്ഛം മാത്രം”
എനിക്കൊരപകടം ഉണ്ടായെന്നു കേട്ട് ചങ്ക്തകര്ന്നു പോയ ആത്മമിത്രങ്ങളുടെയും ആരാധകരുടെയും തിരഞ്ഞെടുത്ത പ്രതികരണങ്ങളാണ് മുകളില്‍ കാണിച്ചിരിക്കുന്നത്. അപ്പോപ്പിന്നെ കാര്യത്തിലേക്ക് കടക്കാം. എപ്പോ? എങ്ങനെ? എവിടെ? ഇതാദ്യം അങ്ങട് പറയാം. സംഭവം നടക്കുന്നത് നട്ടുച്ചക്ക് ഏതാണ്ട് ഒരു നാലുമണി ആയിക്കാണും. ഞാന്‍ പിന്നെ യീ പാര്‍ട്ടൈം ആയി ബി-ടെക് ഒക്കെ ചെയ്യുന്നോണ്ട്, പരീക്ഷയ്ക്ക് മുന്‍പെങ്കിലും ലാബ്‌ റെക്കോര്‍ഡ്‌ ഒക്കെ വെയ്ക്കുന്ന പരിപാടിയുണ്ട്. ക്ലാസ്സില്‍ ഞാനൊഴികെ ബാക്കിയെല്ലാവരും സര്ട്ടി ഫൈ ചെയ്തു വാങ്ങി എന്ന് ഉറപ്പു വരുത്തിയതിനു ശേഷം, വരണോരേം പോണോരേം ഒക്കെ കൊണ്ടെഴുതിച്ച് അവിയല്‍ പരുവമായ റെക്കോര്‍ഡ്‌ എടുത്തോണ്ട് ന്നോം യാത്ര തിരിക്കുകയാണ്. നാലുമണിക്ക് സ്റ്റാഫ്‌ റൂം അടയ്ക്കും. ഇപ്പൊ സമയം മൂന്നെ അമ്പത്‌. പത്തു മിനിട്ടില്‍ എട്ടു കിലോമീറ്റര്‍! മിനിഞ്ഞാന്ന് കണ്ട പടത്തില്‍ (ട്രാഫിക്ക്) നൂറ്റമ്പത് കിലോമീറ്റര്‍ രണ്ടു മണിക്കൂറില്‍ ആയിരുന്നു. ഹും! അതിനെ കടത്തി വെട്ടണം! അങ്ങനെ റെക്കോര്‍ഡും ബാഗിലിട്ട് ബൈക്ക് (യമഹ R15) എടുത്ത് ഓഫീസില്‍നിന്ന് കോളേജിലേക്ക്!
ഇപ്പൊ നിങ്ങള്‍ വിചാരിക്കും ഈ പോയ പോക്കിലാണ് ഞാന്‍ ഏതോ വണ്ടിക്ക് അടവച്ചതെന്ന്! എന്നാ അങ്ങനെയല്ല. കറക്റ്റ്‌ സമയത്ത് കോളേജിലെത്തി സാര്‍ ഇല്ലാത്ത നേരം നോക്കി റെക്കോര്‍ഡ്‌ ടേബിളില്‍ വച്ച് നേരെ റിട്ടേണ്‍! കോളേജ് റോഡ്‌ കഴിഞ്ഞു ചാവടിമുക്കില്നി‌ന്ന് ഇടത്തോട്ട് തിരിഞ്ഞ് നേരെ കഴക്കൂട്ടത്തോട്ട് വച്ചു പിടിച്ചു. ഏതാണ്ട് മാങ്കുഴി എത്താറായപ്പോ ഒരു പയ്യന്‍ ലിഫ്റ്റിന് കൈ കാണിച്ചു. ഒരു കാരണവശാലും ആര്‍ക്കും ലിഫ്റ്റ്‌ കൊടുക്കരുതെന്നുള്ള ആശാന്‍റെ ഉപദേശം മാനിച്ച് ഞാന്‍ വണ്ടീടെ സ്പീഡ് കുറച്ചുകൂടെ കൂട്ടി. അപ്പൊ ദേ ഒരു മാരുതി 800! വലത്തോട്ട് ഇന്റിക്കേറ്റര്‍ ഇട്ടിട്ടുണ്ട് ബട്ട്‌ വലത്തോട്ട് വഴിയൊന്നും കാണാനില്ല! പുള്ളി അടുത്ത ജങ്ക്ഷന്‍ ആവും ഉദേശിച്ചത്! പിന്നെ ഒന്നും നോക്കീല്ല, ഞാന്‍ വണ്ടി കേറ്റി എടുത്തതും അയാള് വലത്തോട്ട് രോറ്റ വള! ഇടിച്ച പാടെ ഞാന്‍ തെറിച്ചു പോയി എന്നിട്ട് റോഡിന്റെറ സൈടിലാണ് ലാന്‍റെയ്തത്. എന്നിട്ട് നാല് റൌണ്ട് ഉരുണ്ടു പോയി! കൊറച്ചു നേരത്തേക്ക് സ്വര്‍ഗാണോ, നരകാണോ എന്നൊനുമറിയില്ല, എന്താണ്ടൊക്കെയോ കണ്ടു! ആള്‍ക്കാരൊക്കെ ഓടിക്കൂടി, അവസാനം ടെമ്പോ ഡ്രൈവര്‍ സതീശന്‍ ചേട്ടനാണ് എന്നെ ഹോസ്പിറ്റലില്‍ എത്തിച്ചത്‌. നന്ദിയുണ്ട് ചേട്ടാ നന്ദിയുണ്ട്! ഹെല്‍മെറ്റ് വച്ചതുകൊണ്ട് ഗ്ലാമറിന് കോട്ടമൊന്നും തട്ടിയില്ല. കാലിന്റെ രണ്ടു മുട്ടിലും തോളിലും പെയിന്റ് പോയിട്ടുണ്ട്, പിന്നെ ഇടത്തേ കയ്യില്‍ നിന്ന് ഒരു പീസ്‌ പോയിട്ടുണ്ട് അവിടെ സ്ടിച്ച് ഇട്ടു. രണ്ടു കാലിനും എക്സ്റേ എടുത്തു എന്നിട്ട് നേഴ്സ് ചോദിച്ചു: “ഇടത്തെ കാലിനാണോ അതോ വലത്തെ കാലിനാണോ വേദന?” രണ്ടിനും ഏതാണ്ട് ഒരുപോലെയായിരുന്നെങ്കിലും അവരെ വെറുതെ ആശയക്കുഴപ്പത്തില്‍ ആക്കണ്ടാന്നു കരുതി ഞാന്‍ ഇടത്തേ കാല്‍ കാണിച്ചു കൊടുത്തു. “ങാ! ഇടത്തേ കാലിന്റെ പാദത്തില്‍ ചെറിയ ഫ്രാക്ച്ചര്‍ ഉണ്ട്” അതുശരി. പിന്നെന്തിനാ എക്സ്റേ?, ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ പറഞ്ഞു. ഹും എന്തെങ്കിലും ആവട്ടെ, സംഗതി ശരിയായി കിട്ടിയാമാതി. പാച്ച് വര്‍ക്ക്‌ ഒക്കെ കഴിഞ്ഞ് അന്ന് തന്നെ ഡിസ്ചാര്‍ജ് ചെയ്തു.
വീട്ടില്‍ എത്തിയപ്പോഴാണ് ഞാന്‍ അത് ശ്രദ്ധിച്ചത്. ഷര്ട്ടും പാന്റും കീറി പോയിട്ടുണ്ട്. പോരാത്തതിന് പാന്റില്‍ ആകെ ഒരു പച്ച നിറം! ങേ ഇതെങ്ങിനെ വന്നു? പിന്നെയാണ് മനസ്സിലായത്‌. ആ കാറിന്റെ നിറം പച്ചയായിരുന്നു! ഇതിനിടെ വേറൊരു മഹാന്‍ ആ കീറിയ ഷര്ടും പാന്റും ഇട്ടു മദ്ദളം കൊട്ടാന്‍ പോണ പോലെ വിരലിലും കൈയിലുമൊക്കെ ബാന്‍ഡ് എയിഡ്‌ ഇട്ടിരിക്കുന്ന എന്‍റെ ഫോട്ടോ എടുത്ത് ഫെയിസ്ബുക്കില്‍ പബ്ലിഷെയ്തു. നടക്കാന്‍ പറ്റാതോണ്ട് രണ്ടു ദിവസത്തേക്ക് ലീവ് ആയിരുന്നു. അങ്ങനെ ആദ്യത്തെ ദിവസം ഏതാണ്ട് ഉച്ചയായപ്പോ ഓഫീസീന്ന് ഒരുത്തന്‍ വിളിച്ചേക്കുന്നൂ! “സീറ്റില്‍ കാണാനില്ലല്ലോ കഴിക്കാന്‍ വരുന്നില്ലേ?” “അപ്പൊ നീ വിശേഷോന്നും അറിഞ്ഞില്ലേ?” ഈ കഥയൊക്കെ അവനോടും പറഞ്ഞുകൊടുത്തു. കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു നമ്മുടെ സ്വന്തം പ്രൊജക്റ്റ്‌ മാനെയര്‍. “രാഗേഷ്‌! ഇപ്പോള്‍ എങ്ങനെയുണ്ട്? വേദന കുറവുണ്ടോ?” ഒരു ഫോര്മാനലിറ്റിക്ക് ഞാന്‍ കുഴപ്പമില്ലാന്നു പറഞ്ഞു. “ആ പിന്നെ, നമ്മുടെ വര്‍ക്ക്‌ ടൈറ്റ് ആണെന്നറിയാലോ, കസ്റ്റമര്‍ അടുത്ത ആഴ്ച്ച വരും. ഡെമോ കാണിക്കണ്ടേ? പറ്റുമെങ്കില്‍ നാളെ മുതല്‍ വരാമോ?”! “ഞാന്‍ വരാന്‍ ശ്രമിക്കാം” അല്ലാതെ പിന്നെ എന്ത് പറയാന്‍! അപ്പ്രൈസല്‍ ആവാറായി. നമ്ടെ കയ്യിലിരിപ്പ് വച്ച് ആവറേജ് മാത്രമേ പ്രതീക്ഷയുള്ളൂ. ഇനി അതൂടെ പോയാ, ധനനഷ്ട്ടം, മാനഹാഹി, മൊത്തത്തില്‍ ജീവിതം സില്‍സില! ഓഫീസിലേക്ക് പോവുന്നതാണ് ആരോഗ്യത്തിനു നല്ലത്. പിറ്റേന്ന് വീണ്ടും ആശുപത്രിയില്‍ പോയി മുറിവുകളൊക്കെ ഡ്രസ്സ്‌ ചെയ്തു. അങ്ങനെ ഒരുകണക്കിന് ഓഫീസില്‍ എത്തിപ്പെട്ടു. പ്രോജെക്ക്റ്റില്‍ ഉള്ള മിക്കവരും ഇങ്ങനെ ഒരു സംഭവം ഉണ്ടായ കാര്യം അറിഞ്ഞിട്ടില്ല. പിന്നെ ഞാന്‍ തന്നെ എല്ലാരോടും പോയി പറഞ്ഞു. ഇപ്പോഴും ഇതൊന്നും അറിയാത്ത പലരുമുണ്ട് അവര്ക്കു കൂടെ വേണ്ടിയാണ് ഈ പോസ്റ്റ്‌.
നടക്കാന്‍ പറ്റാതിരുന്ന ദിവസ്സങ്ങളിലോക്കെ പറ്റാവുന്ന സഹായങ്ങള്‍ ചെയ്തു തന്ന കുറച്ച് പേരുണ്ട്. അവരോട് ഒരു ചടങ്ങിനു വേണ്ടി മാത്രം ഞാന്‍ നന്ദി പറയുന്നില്ല! ഇനി വണ്ടി നന്നാക്കണം, ഇന്‍ഷൂറന്‍സ് ക്ലെയിം ചെയ്യണം, പണിയെത്രയാ ബാക്കി! ഇനി മേലാക്കം ഇന്റിക്കേറ്റര്‍ ഇട്ട വണ്ടിയുടെ അടുത്തൂടെ പോലും പോവില്ല.
